Falsitet i trisht

Në membranën tënde ndodhem
Cipë e falsitetit njerëzor
Më mban aty,
Prangosur ..
E qesh me mua...

Qesh e shtiresh...
Pa mundur shpirtin tim ta përceptosh
Vështrimin shurdhmemec më hedhë
E buzëqeshja e shtirur daltuar në poret tua
Si një karikaturë shumëngjyreshe të shndërron...
Me thonj gërryej sipërfaqen tënde
Çdo pore që e përbën atë
E çjerr pa mëshirë,
Dhimbjet therrëse kërkoj të t'i jap
Dhimbje që ty shpejt të të çajnë...

Por ti...
Me mua qesh...
Përpjekjes sime i vë një kryq
Duke më nxjerrë të pafuqishme
Për të prishur një membranë
shekulluar në trupin tënd
e transformuar në filispanjë.

Shpërfillëse jam
ndaj shtirjes sate
me thonj gerryej thellë
çdo porë të trupit tënd
dhe ti, dhimbje ndjen
gjak falsiteti nga poret tua nxjerr
duke krijuar pikë pikë..
nje pellg te vogël
që gradualisht fillon te rritet
dhe trupin tim nis ta përlyejë
dhe trupin tim, mbi të, ta përmbytë...