Xixëllonja

Ajo ishte një xixëllonjë,
E ëmbël,
dritë vezulluese,
dalë nga fundbarku i saj
që terrin përreth, ta shponte...

Ishte lozonjare,
e ëmbla xixëllonjë..

Me flatrat e vogla,
ajrin pas vehtes e hidhte
kënaqësisht,..

Nga lart
njerëzit shihte,
herë me frikë,
e herë me krekosje,
kur ata mrekulloheshin
nga drita që lëshonte...

Ai e kapi atë një natë,
teksa ajo, fluturimthi.
para tij,
habituar,
kishte ndaluar...

I mrekulluar
lozi me të,
nën dehjen
e lëvizjeve te saj
drithëruese...

Por, nuk kaloi shumë kohë
kur ai,
lodhur
nga loja e saj
në ajër, dritëshuar, e flaku...

E trishta xixëllonjë,
territ, e frikur,
ligështisht
trupin, ia fali...