Shekujt në zinxhirë vargoi dikur
Një gjerdan të brisht, te trisht thuri me ta
mbi qafën hollacake kish lënë si kujtim
Robinë shekujsh je, dënuar je, - i thanë.
Pas qafës së saj u ngjitën fort të gjithë
filluan ta gerryenin, t'i nxirrnin gjak
përskuqur, diellin shihnin me zili
jemi krejt si ti, të kuq, - i thanë.
Por ishte Ilire, vallë e harruan?!
Sepse të përulur donin që ta shihnin
të mbytur, djegur, mbase sakatuar
sepse si ajo, krenare, nuk ishin...
Ajo vajzë Ilire, trimërshë e urtë
Që me shpatë si burrat sulej në beteja
I prente armiqtë, i hedhte mbi turrë
E buzëqeshur si hëna e vrërët si reja.
Sot unë jam buzeqeshja, emocioni i saj
drithërimë e shekujve, në vesh përshpërimë
flas po atë gjuhë, e derdh po atë gjak
jam sikur ajo, vetëm jo robinë!
Abonohu te:
Posto komente (Atom)
Nuk ka komente:
Posto një koment